Μανιτάρια.
Τροφή, φάρμακο, γκουρμεδιά, δηλητήριο, σπίτι για Στρουμφ! Μπορεί στην Ελλάδα να μην αγγίζουμε κατά άτομο την κατανάλωση των βόρειων Ευρωπαίων αλλά το ενδιαφέρον για αυτά συνεχώς αυξάνεται.
Τα μανιτάρια θεωρούνται «φυσικοί αποικοδομητές». Λαμβάνουν την τροφή τους από νεκρούς ιστούς (φύλλα κλπ). Κάποια από αυτά κατέχουν την ιδιαίτερη δυνατότητα να διασπούν τη λιγνίνη του ξύλου. Ένα μόριο ιδιαίτερα σύνθετο και «δύσκολο» ως προς τη διάσπασή του. Είναι μία από τις ιδιότητες τους που έδωσε τροφή για σκέψη ώστε να μελετηθεί η δυνατότητα τους να διασπούν πληθώρα ρύπων. Επόμενο ήταν λοιπόν να βρουν τη θέση τους και στην βιοτεχνολογία.
Τροφή, φάρμακο, γκουρμεδιά, δηλητήριο, σπίτι για Στρουμφ! Μπορεί στην Ελλάδα να μην αγγίζουμε κατά άτομο την κατανάλωση των βόρειων Ευρωπαίων αλλά το ενδιαφέρον για αυτά συνεχώς αυξάνεται.
Τα μανιτάρια θεωρούνται «φυσικοί αποικοδομητές». Λαμβάνουν την τροφή τους από νεκρούς ιστούς (φύλλα κλπ). Κάποια από αυτά κατέχουν την ιδιαίτερη δυνατότητα να διασπούν τη λιγνίνη του ξύλου. Ένα μόριο ιδιαίτερα σύνθετο και «δύσκολο» ως προς τη διάσπασή του. Είναι μία από τις ιδιότητες τους που έδωσε τροφή για σκέψη ώστε να μελετηθεί η δυνατότητα τους να διασπούν πληθώρα ρύπων. Επόμενο ήταν λοιπόν να βρουν τη θέση τους και στην βιοτεχνολογία.
Σε ένα έργο που εκπονήθηκε από τον Δρ. Δημήτρη Σαρρή στα πλαίσια των έργων ΑγροΕΤΑΚ, καλλιεργήθηκαν κάποια εδώδιμα μανιτάρια υψηλής αξίας (διατροφικής, φαρμακευτικής, γαστρονομικής όπως η τρούφα και η μορχέλα). Το πρόβλημα παρουσιάζεται στο ότι μερικά μανιτάρια δεν μπορούν να καλλιεργηθούν από τον άνθρωπο (όπως π.χ. η τρούφα που συλλέγεται είτε τυχαία από τη φύση είτε από τρουφόδεντρα που καλλιεργούνται και η συλλογή γίνεται μετά από 4-12 χρόνια!). Στη συγκεκριμένη περίπτωση η καλλιέργεια αυτών πραγματοποιήθηκε εργαστηριακά έως επίπεδο μυκηλίου (υφών, βλ. φωτογραφία) και όχι καρπού όπως αυτός συλλέγεται από τη φύση κάτι το οποίο είναι αδύνατο. Το μυκήλιο αυτό είχε παρόμοια οργανοληπτικά χαρακτηριστικά με αυτά του καρπού, κάτι που το καθιστά ως αρκετά φθηνότερο «υποκατάστατο». Υπόστρωμα (πρώτη ύλη) για την καλλιέργεια ήταν ληγμένες παιδικές τροφές (άνθος ορύζης και φαρίν λακτέ) αλλά και η απόβλητη μελάσα (η μελάσα είναι παραπροϊόν της βιομηχανίας κρυσταλλικής ζάχαρης). Το γεγονός αυτό δίνει μια τεράστια προοπτική στην αντιμετώπιση του προβλήματος των αποβλήτων από περιβαλλοντικής άποψης καθώς δεν θεωρούνται πλέον ρύποι για το περιβάλλον αλλά χρήσιμα. Προοπτική υπάρχει και από οικονομικής άποψης καθώς κάποιο παραπροϊόν ή απόβλητο έχει ιδιαίτερα χαμηλό ή και σε κάποιες περιπτώσεις αρνητικό κόστος. Η έννοια του αρνητικού κόστους σχετίζεται και με την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» σύμφωνα με την οποία εκείνος που το έχει στην κατοχή του, οφείλει να πληρώσει είτε για να το διαχειριστεί είτε για να το προσφέρει σε κάποιον άλλο για επεξεργασία, προτού απορριφθεί στο περιβάλλον. Ας φανταστούμε λοιπόν να ξεκινάμε μια παραγωγική διαδικασία για την προσφορά ενός ακριβού τελικού προϊόντος, χρησιμοποιώντας εξαιρετικά φθηνές πρώτες ύλες ή/και συστατικά για τα οποία μας έχουν πληρώσει να τα παραλάβουμε. Η δύναμη των μανιταριών λοιπόν δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι κατέχουν σημαντικότατο ρόλο στη φύση και στον κύκλο της ζωής αλλά και στο ότι μπορούν να αποτελέσουν ένα ισχυρότατο «βιολογικό όπλο» στα χέρια της Βιοτεχνολογίας για τον καλύτερο σκοπό. Τροφή, φάρμακο, απορρύπανση. |
Το έργο εντάσσεται στην Πράξη «Εκπόνηση σχεδίων Ερευνητικών & Τεχνολογικών Αναπτυξιακών έργων Καινοτομίας (ΑγροΕΤΑΚ)» με MIS 453350, στο πλαίσιο του ΕΠ «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού», ΕΣΠΑ 2007-2013. Το έργο συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο (ΕΚΤ) και από Εθνικούς Πόρους και συντονίζεται από τον ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ, Ινστιτούτο Τεχνολογίας Γεωργικών Προϊόντων, Εργαστήριο Εδώδιμων Μυκήτων / Υπεύθυνος Παρακολούθησης: Δρ. Αντώνιος Φιλιππούσης
Ω ναι! Μυρίζουν υπέροχα και τρώγονται!!!